پير دل

در خلوت فواره های نور، پيری ديدم فرزانه

پر از نور و با وقار ، همچو افسانه

تا به خود آمدم، من ماندم و دلی ديوانه

.

به دل گفتم چه می جويی، گفت نهفتن

به پير گفتم چه می گويد ، گفت شکفتن

به دل گفتم ، بگو راز نهفته ات را

به پير گفتم ، بده وصال باده ات را

دل گفت از فلک شکوه ها کرده ام

يار گفت در فراقش گريه ها کرده ام

.

.

پير گفت با تو گويم راز آن جاودانگی

پر ز تاب و پر ز درد و پر از آن ديوانگی

.

.

صبوری پيشه کن چون چشم در بوی زمان

تا بگيری نور دل در ميان ديدگان

.

.

در ره موی سپيد عاشقان افسانه اند

در فراق روی يار همچنان پروانه اند

هوتن