درختی پر ز عشق ناب

بهار آمد ، بهار آمد ، بهار آمد
دگر باره ، شکوفه پر شمار آمد

برای پرواز بلبل
سروم به بلندای آسمان

برای بوسه بلبل
عاشقم به وسعت دشت

برای آواز بلبل
اقيانوسم به عمق باور

برای لمس بلبل
نسيمم به لطافت برگ

برای هميشه بهار بودن
صبورم به لذت ثانيه ها

نوروزتان فرخنده باد


هوتن
بهار ۱۳۹۰

پير دل

در خلوت فواره های نور، پيری ديدم فرزانه

پر از نور و با وقار ، همچو افسانه

تا به خود آمدم، من ماندم و دلی ديوانه

.

به دل گفتم چه می جويی، گفت نهفتن

به پير گفتم چه می گويد ، گفت شکفتن

به دل گفتم ، بگو راز نهفته ات را

به پير گفتم ، بده وصال باده ات را

دل گفت از فلک شکوه ها کرده ام

يار گفت در فراقش گريه ها کرده ام

.

.

پير گفت با تو گويم راز آن جاودانگی

پر ز تاب و پر ز درد و پر از آن ديوانگی

.

.

صبوری پيشه کن چون چشم در بوی زمان

تا بگيری نور دل در ميان ديدگان

.

.

در ره موی سپيد عاشقان افسانه اند

در فراق روی يار همچنان پروانه اند

هوتن

آرام دل

در عشق قاصدک با برگ گل

دل آرام گيرد با روی تو

در نفس باد بر گيسوی بيد

دل آرام گيرد با بوی تو

در نور شبنم بر قلب ياس

دل آرام گيرد با سوی تو

در خانه پر آواز بلبل

دل آرام گيرد در کوی تو

.

.

نوروز فرخنده باد

هوتن ، بهار ۱۳۸۹

شيرزن

. . .

گل لاله , يارم امشب تو راهه
گل پونه , مياد بسوی خونه
گل سنبل , تو دستش پر از گل
گل لاله , گل پونه , گل سنبل
نور مهتاب بتاب بر سر راهش
ای ستاره نشونش بده راهش

زيبا شيرازی. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

عطر شير زنی از اين خاک , بر لبان باد بوسه زد

سماع گل ها را در سجده گاه ماه تماشا کن

.

عجب آسمان می گريد

شرم

سرخی اشک شقايق بر پهنه دشت

سرخی سلاخی آفتاب بر دريای ستم

سرخی خشم آتش بر عمق تاريکی

همه شرمسارند

.

همه از سرخی خون يار بر جدار شب شرمسارند

درخت عشق

باور سبز زمان

از مرز سرد زمستان

تا عمق آبی عشق

بر پوست تشنه اش بوسه زد

.

.

لمس جوانه را باور کرد

حسی که آشنا بود

.

.

حسی از باور بلبل

حسی از عطش عشق

حسی از هروله باد

حسی از آغوش بهار

.

.

بی تاب از زمزمه خورشيد، بهار را بويید

.

.

تولد بهار فرخنده باد

هوتن، نوروز ۱۳۸۸

ماهی

باور ماهی در حجم دريا نمی گنجد

باور من در عمق دلها نمی گنجد

.

ماهی تنهاست

اشک ماهی در تنهايی دريا گم شد

درد صخره در دلتنگی موج غرق شد

.

باور ماهی در حجم دريا نمی گنجد

غم غروب در عظمت دريا نمی گنجد

.

.

در پشت پنجره شفاف دريا , ماهی را باور کن

عشق بازی موج با پولکی ها را ببين

نيايش باد را با زمزمه امواج ببين

لمس عاشقانه غروب با دريا را ببين

.

باور ماهی

در حجم دريا نمی گنجد

سماع گوشماهی ها را نمی بيند

نيايش باد را نمی شنود

عشق غروب را لمس نمی کند

.

باور ماهی در دل من می گنجد

.

هوتن , پايیز ۱۳۸۲