ابتذال هويت ۲

در ادامه مطالب اين بخش می خواهم اشاره مختصری به مراسم عقد بخصوص سفره عقد کنم

اجزاء اصلي در سفره جشن ازدواج در ايران باستان چنين است

.

سفره سبز ، كله قند سبز، دستمال سبز ابريشمي ، كلاه سبز داماد ، ‌توري سبز عروس

كتاب اوستا و كمربندِ كُشتي : به نشان باور و پايداري

چراغ روشن ، آينه و گلابدان : يادآور فروغ و روشنايي دل و جان

نقل و شربت : نشان شيرين كامي در زندگي مشترك

نخ و سوزن : نماد پيوند هميشگي عشق و مهرباني در زندگي

قيچي : نماد پيوند عروس و داماد همكاري مداوم در كارها

تخم مرغ : نشان باروري و سهم پاياني از سوي خانواده عروس

انار : نشان سود بيكران در زندگي و داشتن فرزنداني نيكو

دانه هاي برنج و برگ هاي خشك آويشن : براي آرزوي تندرستي بي شمار در زندگي

.

با کمی دقت ميتوان نکات جالبی را از تفاوت آنچه بود و آنچه هم اکنون هست پيدا کرد ، قرآن جايگزين اوستا شد و بالطبع جانماز هم در کنارش جای گرفت خوب دليلش هم بر همگان واضح است ! ولی آنچه که کاملا مبهم است از چه زمانی نان سنگک به همراه سبزی خوردن وارد اين قضايا شد ، سوزن و نخ سمبل پيوند هميشگی عشق و مهربانی است ولی هم اکنون در مراسم ازدواج توسط آن زبان های اطرافيان را خياطی ميکنند . در پايان مراسم هم شمع توسط پاشنه کفش عروس يا گلبرگ گل خاموش ميشود که هم بی حرمتی به آتش هم به گل است

.

و اقعا فکر کنيم که اگر ايرانی واقعی باشيم چقدر باورها و رفتارمان عقلانی تر و قابل قبول تر است . بايد باور کنيم که تمامی ابتذال هويت مان ناشی از کمبود دانش و آ گاهی ميباشد

.

کمی فکر کنيم از کجا آمديم و کی هستيم